مراسم پیشواز عید در امروان/عمروان

با سلام و احترام

نوروز قدیمی ترین آیین ملی در جهان است که جاودانه مانده و یکی از شاخصه های فرهنگی ایرانیان است. آیین های برگزاری این جشن بزرگ در عصر حاضر با سه هزار سال پیش تفاوت چشمگیر نکرده و به همین دلیل، عامل وحدت فرهنگی ایرانیان به شمار می رود.

در بسیاری از آثارنوشتاری  گذشته ، از جمله در تاریخ طبری، شاهنامه فردوسی و آثار بیرونی؛ نوروز به جمشید، شاه افسانه ای و درپاره ای دیگر به کیومرث نسبت داده شده و آن را به دلیل آغاز بهار، برابر شدن روز و شب و از سر گرفته شدن درخشش خورشید و اعتدال طبیعت دانسته اند.

کوروش بزرگ مؤسس امپراتوری ایران که از مادر، «ماد» و از پدر، «پارس» بود نخستین حکمران ایرانی بود که نوروز را عید رسمی اعلام داشت و در سال 534 پیش از میلاد دستورالعملی برای اجرای مراسم دولتی آن تدوین کرد که شامل ترفیع نظامیان، ابلاغ انتصابات تازه، سان دیدن از سربازان، عفو مجرمین پشیمان، ایجاد فضای سبز و پاکسازی محیط زیست ـ از منازل شخصی گرفته تا اماکن عمومی ـ بود.

داریوش بزرگ که در گسترش آیین های نوروزی در میان متصرفات غیر آرین امپراتوری ایران سعی بلیغ داشت در مراسم نوروز 515 پیش از میلاد (هفت سال پس از آغاز فرمانروایی اش) تصمیم خود را در زمینه ایجاد سنگ نبشته بیستون- حاوی آرزوها، اندرزها و شرح قلمرو ایران- اعلام کرد که مورخان با توجه به این سنگنبشته گفته اند که ایران تنها کشور جهان است که در این خصوص سند مالکیت دارد. بزرگترین آرزوی دازیوش که در این کتیبه آمده این است که خداوند ایران را از آفت دروغ و خشکسالی مصون سازد.

در دوران هخامنشیان، یازده روز اول فروردین ویژه انجام مراسم نوروز بود.شاه در نخستین روز سال نو روحانیون، بزرگان، مقامات دولتی و فرماندهان ارشد نظامی، دانشمندان و نمایندگان سرزمینهای دیگر را می پذیرفت و ضمن سپاسگزاری از عنایات خداوند، گزارش کارهای سال کهنه و برنامه های دولت برای سال نو و نظر خویش را بیان می کرد که نصب العین قرارگیرد.

در روستای عمروان شهرستان دامغان نیز همچون تمام ایران عید نوروزدارای مراسم و ترتیبات خاصی است و مردم به این ایام نگاه ویژه ای دارند.

در اسفند ماه و مدتی قبل از آغاز سال نو مردم در تدارک مقدمات و لوازم سال جدید هستند وضمن خانه تکانی و تمیز کردن منازل و شستن فرش و البسه منزل به فکر تهیه وسایل و لوازم عید از جمله لباس نو ،میوه  عید وآجیل و شیرینی برای ایام عید هستند .در شب عید، همه خانه ها غذایی به نام مانی  پلو می پزند و برای خانه های همسایه غذا می فرستند،که اصطلاحا به آن کاسه همسایه اطلاق می شود.همچنین نان مخصوصی که آنرا نون خوشکو می گویند و معمولا رویآن را نقش میزنند، تهیه می نمایند و همچنین سمنو و تفتان و فتیر می پزند. زنان روستا سبزه ها یی که پیشتر در میان ظرف هایی زیبا سبز کرده اند رازینت بخش سفره عید کرده و قبل از تحویل سال سفره هفت سین را پهن می کنند.

در ساعت تحویل سال همه سر سفره هفت سین دست به دعا بر میدارند و از کسی که او را خوش یمن می دانند درخواست می کنند که با دسته ای سبزه به منزل آنها وارد شود. صبح عیدهمه یه دیدن بزرگ خانواده و یا ده می روند و مصافحه و روبوسی می نمایند .در موقع مصافحه و روبوسی می گویند: (عید شما مبارک ، صد سال به این سال ها) این دید و بازدیدها تا سیزدهم عید همچنان ادامه خواهد داشت و همه اهالی روستا به صورت گروههای مختلف به خانه همدیگر سر میزنندو بزرگتر ها به کوچکتر ها عیدی میدادند.

چنانچه در سال قبل کسی به رحمت خدا رفته باشد آن خانواده در روز اول عید در منزل مینشینند و مردم گروه گروه به دیدن آنها می آیند و در روزهای بعد صاحبان عزا به بازدید ، دیدار کنندگان روز اول میروند.

گردو بازی ،الیک چو ، تیله بازی ،بازی توپ بلغار(بیسبال) در قدیم در این ایام مرسوم بود .

روز سیزده بدر هم همگی طبق سنت مرسوم ایران به خارج از روستا میروند و ضمن تفریح و بازی ناهار را در دامن طبیعت خورده و عصر به منزل بر میگردنند.

پیشاپیش سال جدید (نوروز 93) را به همگی مردم ایران، همشهری های دامغانی و همه همولایتی های عمروانی تبریک گفته و سال خوشی را برای همه آرزومندم.

                                                                                              التماس دعا -مدیر فعلی وبلاگ